Dit is deel 3 van een driedelige reeks. Lees ook deel 1 en deel 2
Er zijn nog culturen die wij primitief zouden noemen, maar die zich meer verbonden voelen met de aarde en met het grotere geheel. Ook de dood en onzekerheid worden geïntegreerd als onderdeel van het leven. De eenvoud en onderlinge afhankelijkheid is geen obstakel voor het ervaren van geluk en liefde.
Deze kwaliteiten komen tot stand door echte verbindingen aan te gaan, niet door economische of technologische vooruitgang. Veel mensen zoeken opnieuw naar die diepere verbinding, maar voelen die niet in de gouden kooi van technologie en welvaart.
Het herinneren
De kernboodschap van vrijwel alle grote spirituele tradities is dat die innerlijke verbinding er altijd geweest is, maar dat we die vooral zijn vergeten.
In het herinneren van onze oorsprong, ligt de weg die de mens moet gaan. Het pad van de mens is het wakker worden uit die diepe slaap van het vergeten. Het niet meer weten van onze oorsprong en het niet meer weten wie we zijn.
Weet je nog wie je bent? We zijn letterlijk vergeten wie we zijn omdat we geen verbinding meer hebben met onze oorspronkelijkheid. We hebben geen actieve herinnering meer aan onze eigen natuur. We zijn vergeten waar wij letterlijk als mens vandaan zijn gekomen. Onze geschiedenis op deze planeet is vergeten, wellicht ook verdoezeld en verzwegen, maar in ieder geval vergeten.
Verbinding herstellen
We zullen weer terug moeten naar leven in verbinding met onszelf, ons (sterfelijke) lichaam, onze medemens, de aarde en de natuur. Om het lichaam, waaronder intuïtie, innerlijk weten, gevoel en hogere intelligentie weer te laten spreken, ten opzichte van de dominantie van het denken, is voor de meeste van ons een heel avontuur.
De grote verandering in onze tijd is dat we de overgang maken van een wereld die op uiterlijke ontwikkeling gericht is, naar een wereld waarin de mens de innerlijke ontwikkeling en de verbinding met de ander en de natuur weer in ere herstelt. Dan kunnen we de uiterlijke wereld en haar ontwikkeling gebruiken als een weg om een mooier leven te leiden.
De weg vooruit is eigenlijk de weg terug. Door ons collectieve en vergeten verleden te herinneren. Terug naar een meer oorspronkelijke manier van leven, van onderwijs, van opvoeding, van voeding en gezondheid, van medicijnen, van omgang met elkaar. Dat betekent niet dat je je verwijdert van de samenleving of van vooruitgang. Juist niet. Maar je gaat wel je eigen route kiezen.
Terug naar de natuur
Volgens veel oude verhalen is de mens altijd op reis geweest. De reis symboliseert het leven en andersom. Want het wezen van deze aarde is dat alles tijdelijk is en dat wij hier allemaal op doorreis zijn.
De werkelijke weg van de mens op deze aarde, is de weg van co-exist. In verscheidenheid, verbonden. Jij bent jij en ik ben ik. Wij zijn niet hetzelfde en hoeven niet hetzelfde te denken of geloven, maar we leven samen op deze planeet.
Technologie gaat ons uiteindelijk niet redden om een menswaardige en leefbare samenleving te behouden. De vraag die we onszelf moeten stellen is of de menselijke ontwikkeling ons tot nu toe goed heeft gedaan. Heeft het onze relaties goed gedaan? Heeft het onze gezondheid goed gedaan? Heeft het ons geholpen om gelukkigere en liefdevollere mensen te worden?
Als het antwoord op die vragen niet met een ja beantwoord kan worden, dan is de vraag of we het dan nu wel van technologie moeten verwachten.
Echt leven
De weg uit de crisis van vervreemding is de weg terug naar het herinneren van onze diepste oorsprong en onze plek als mens op deze planeet. De weg uit deze crisis is ook de terugkeer naar het omarmen van het mysterie van dit leven zelf en het aanvaarden van het niet weten wanneer het ophoudt, en ieder moment gebruiken om het leven voluit te leven.
Hoe meer we ons kunnen overgeven aan dat wonder in ons eigen leven, en aan dat mysterie, hoe mooier het wordt. Je eigen weg bewandelen, niet beïnvloed van buitenaf, maar van binnenuit geleid.
De natuur is soms hard en meedogenloos, maar ze is niet onze vijand. We kunnen met de natuur samenleven zonder haar te verwoesten. We kunnen de natuur gebruiken om een goed leven te hebben. Ziekte en dood horen bij het leven, maar de natuur is niet tegen ons. Voor alle menselijke kwalen is een remedie in de natuur. Het mooiste medicijn wat de natuur ons kan geven is dat we weer liefde en verwondering krijgen voor het leven zelf en dus ook voor onszelf en ons leven. In al zijn complexiteit en in al zijn eenvoud.
Een nieuwe utopie
En misschien heb ik dan toch een soort utopisch beeld van de toekomst, waar kinderen weer gewoon op straat spelen. Waar kleine gemeenschappen ontstaan die met elkaar op een verbindende manier willen leven en waar ruimte is voor werkelijke persoonlijke groei en voor samenleven met en in de natuur.
Ik zie een soort Nederlandse zomer voor me die nooit ophoudt. Misschien denk je dan net als ik aan een vage herinnering aan zomers uit je kindertijd waarin je uren op straat was, eindeloos op het strand of in het dorpszwembad. Dat gevoel zie ik als een klimaat dat we in ons kunnen dragen, ongeacht wat er buiten gebeurt.
We zullen een nieuw verhaal moeten schrijven over de wereld die we wel willen en hoe die wereld eruit gaat zien. En meer dan het verhaal te vertellen, zullen we dat verhaal moeten gaan leven. Het betekent wellicht pionieren, iets loslaten wat je niet meer dient, anders denken, andere keuzes maken en ondanks beperkingen die je ervaart, je eigen leven vormgeven zoals je dat van binnenuit wilt en voelt.
Het geluk vinden we wanneer we ons eigen scheppende vermogen weer terugvinden. Iedere herinnering is een bewustwording, en iedere bewustwording is het begin van inspiratie om zelf iets nieuws en iets moois te creëren. Kunnen we daarmee de wereld veranderen? Wellicht niet, maar we kunnen wel onderdeel zijn van een groeiende beweging van mensen die vanuit hun eigen oorspronkelijkheid iets nieuws creëren en die elkaar inspireren op deze weg.