De torenbouw van Babel
Het mythische verhaal van de torenbouw van Babel uit het bijbelboek Genesis is als het ware een grondverhaal wat ons iets vertelt over de ontwikkeling van de mens. Het verhaal laat een patroon zien wat we keer op keer door de geschiedenis terugzien.
De torenbouw van Babel vindt in het verhaal plaats NA de zondvloed (ark van Noach verhaal). In de klassieke commentaren wordt verteld waarom deze toren gebouwd werd en welke betekenissen we aan het verhaal kunnen ontlenen. Zo zou de toren een veilige plek zijn mocht er ooit weer een grote vloed komen. De toren vergrootte de overlevingskans.
De natuur als vijand
Een interessante uitleg in de Midrasj is dat men bang was dat de hemel nogmaals zou instorten, net als tijdens de ‘zondvloed’. Ze zagen deze grote natuurramp als een natuurlijk fenomeen dat eens in de 1656 jaar plaatsvond als gevolg van de beweging van de hemelse sferen en hun positie in de lucht ten tijde van de vloed. Het doel van de toren was om op de een of andere manier het natuurlijke weerpatroon te veranderen.
Er is niets nieuws onder de zon. Is het klimaat hier onze gezamenlijke grote vijand? En staat het klimaat niet symbool voor het aardse natuurlijke leven?
Eén volk één taal
Er is nog een fascinerende kijk op het plan van de toren van Babel. Die vertelt dat de mensen van Babel de eerste sociale ingenieurs waren – in de hoop een utopische samenleving te creëren waarin iedereen als één leefde en dacht. Ze waren bang dat wanneer sommige mensen hun eigen koloniën en steden zouden vestigen, ze daarmee ook hun eigen culturen en unieke levenswijzen zouden ontwikkelen. Individualiteit en culturele diversiteit werd als een bedreiging gezien. Ze wilden dat iedereen in één gecontroleerde omgeving zou leven zodat ze ervoor zouden kunnen zorgen dat iedereen cultureel homogeen zou blijven. De toren diende als een basis waaromheen alle mensen zich zouden vestigen – niemand verliet de directe omgeving. Het probleem met hun plan was dat het de eerste stap was in de richting van een tirannieke staat waar geen individuele uiting zou worden getolereerd.
Om een herhaling van de grote vloed te voorkomen, wilde Nimrod, de grondlegger van Babel, alles weten en beheersen wat er op aarde gebeurde. De toren was een monument om toewijding aan hun gemeenschappelijke doel te inspireren: namelijk overleven. Ze wilden ‘een naam voor zichzelf maken’ wat alleen kan als je op een plek blijft en een imperium bouwt. Dit alles om de continuïteit van het menselijk ras te verzekeren.
Babel betekent verwarring. En ook dat is een interessant gegeven. Met het bouwen van onze technocratische toren, neemt ook de spraakverwarring in onze wereld en maatschappij steeds meer toe. De spraakverwarring zien we dan de toenemende verdeeldheid.
De globalistische beweging gaat voorbij aan menselijke verschillen en individuele vrijheid. Iedereen moet zich in het gareel en volgens een slaafse houding gedragen en mee gaan met de opgelegde nieuwe culturere ontwikkeling.
Laten we niet vergeten dat de toren van Babel nooit werd voltooid. Alle grote en machtige beschavingen en koninkrijken op aarde zijn aan hun een einde gekomen. Op alle continenten kunnen we de overblijfselen terugvinden. We reizen zelfs de wereld over om al die monumenten en overblijfselen van die beschavingen en rijken te bewonderen. Maar allemaal zijn ze ten onder gegaan. Sommige door eigen toedoen van binnenuit, en anderen door een machtsstrijd en vreemde overheersing. En ook onze beschaving zal niet eeuwig op deze manier door kunnen gaan. Dat is een geschiedkundig gegeven.
Onze beschaving voor het verval
We vergeten dat de manier waarop wij in West Europa de afgelopen decennia leefden, de meest luxe positie is waarin de mensheid ooit heeft verkeerd. De supermarkten liggen altijd vol, dus nooit meer honger, we hebben/hadden een sociaal stelsel om u tegen te zeggen en materiële overvloed alom, ook al ervaren veel mensen dat niet zo. We hebben de top van de piramide van Maslov bereikt. Nu zien we een kant van wat er daarna gebeurt. Namelijk macht en controle.
Want alle vooruitgang heeft een keerzijde. Namelijk dat we in onze ontwikkelingsdrang, en het bouwen van onze veiligheid en vergroten van onze overlevingskans, de weg van de essentie van het leven zijn kwijtgeraakt. Onze veiligheid en economische groei mag wat kosten. Maar vaak gaat het letterlijk ten koste van. Ten koste van onze gezondheid, ten koste van ons medeleven, ten koste van onze vreugde, ten koste van ons geluk. En daarnaast gaat het ook ten koste van anderen. Want we houden elkaar in dat ideaal en het narratief van economische ontwikkeling, veiligheid en overleven gevangen. Ik denk dat we de toren van Babel allang gebouwd hebben met elkaar.
En we benadrukken iedere keer hoe goed we wel niet zijn in ons bouwen aan die toren. Onze technologie is nu onze redding. Daarmee houden we controle, kunnen we alles meten, bijhouden, monitoren, organiseren en alles wat afwijkt de kop indrukken. We willen uiteindelijk dit leven onder controle krijgen. Dat is een collectieve onderstroom. En aan alles merken we dat we dat niet kunnen.
Want het leven is niet te controleren. Ieder leven kent onverwachte wendingen. Veranderingen in jezelf of veranderingen in je wereld. En ook de natuur laat niet met zich spotten. Een mens kan drie dagen zonder water en wat langer zonder eten. We zijn zo afhankelijk geworden van onze distributiesystemen en alle technologie die dat in stand houdt. Wat gebeurt er als de supermarkten een week leeg zijn? Hoe afhankelijk we geworden zijn. En daarmee ook makkelijk te controleren.
Grote veranderingen omarmen
Maar het onverwachte is ook onze grootste mogelijkheid. Je kan verandering zien als een constante bedreiging of als een constante mogelijkheid voor je eigen bewustwording en innerlijke groei.
En dus is deze tijd ook een prachtige mogelijkheid. Deze grote verandering en overgang zijn het middel waarmee dit wonderlijke universum, waarmee wij innig verbonden zijn, ons langzaam wakker maakt.
Want die ontwikkeling van de mens heeft ons ook in slaap gesust. We zien het leven niet meer als een mooi en groots avontuur. De westerse mens is nog steeds aan het overleven, zij het met leren schoenen en de verwarming op 18. En ook zijn we emotioneel, relationeel en lichamelijk aan het overleven, ook al ligt de koelkast vol. Maar we noemen het ontwikkeling. We noemen het de westerse samenleving.
En de vraag is dus, op dit snijvlak van de geschiedenis, welke verandering ga ik zelf in mijn leven verwelkomen? Vanuit welke waarden leef ik? En hoe kan ik meer terugkeren naar de natuur en naar mezelf. Niet moralistisch, of door van buitenaf opgelegde leefwijzen, controle of dwang, door godsdiensten, politieke ideologieën of anderszins, maar van binnenuit?
Een nieuwe orde
Als je vanuit een meer spiritueel holistisch oogpunt maar de wereld kijkt, dan is er een enorme overgang in het bewustzijn van de mens. In die verschuiving gaat het oude en machtige Babel ten onder. Het moet plaatsmaken voor een nieuwe en andere orde.
We zouden er niet van moeten opkijken als ook het machtige Europa en de VS hun positie op het wereldtoneel gaan verliezen en dat onze leiders en hun plannen ten onder gaan in hun eigen ambities en hoogmoed waarin ze denken alles en iedereen te kunnen controleren en overheersen vanuit hun diepe onbewuste angst om te overleven.
Onze wereld gaat steeds meer richting een technologische gevangenis, tenzij je jezelf losmaakt van je eigen afhankelijkheid van die systemen. In feite ga je anders met de Titanic ten onder. Het ongeloof en de verbijstering zullen overigens net zo groot zijn bij zowel de rijken, die in luxe dineren als bij de armen, die onder in het schip hun eigen feestje bouwen. Maar het schip zal hoe dan ook zinken.
Uit de as en de puinhopen van wat straks overblijft, zullen wij mensen zelf een nieuwe wereld moeten bouwen. En daar kunnen we ons nu al op voorbereiden. Ook al weten we niet hoe snel of langzaam de ontwikkelingen zullen gaan.