Onbewust dacht ik dat het leven (mijn leven) een opeenvolging was van gebeurtenissen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Toevalligheden. Opeenvolgingen van keuzes, momenten en dingen die je overkomen. Je komt ergens terecht, ontmoet mensen. Doet je dingen. Allemaal heel random.
Maar we staan allemaal met elkaar en met alles wat leeft in verbinding. Wetenschappers noemen dit nu het quantum veld, of het zero-point field, en er zijn allemal namen voor. Oude religies en de oudste natuurvolken en sjamanen wisten dit altijd al.
Je gaat het pas zien als je het door hebt. Ik verbaas me regelmatig over de hoeveelheid ‘toevalligheden’ in mijn leven. Maar als ik even uitzoom dan weet ik dat het geen toevalligheden zijn.
We zijn allemaal levende magneten die voortdurend mensen en situaties naar ons toe trekken of juist afstoten. Precies die dingen die we moeten meemaken voor onze ontwikkeling als ziel.
Familie, geliefden, mensen die je ontmoet, situaties, plekken waar je woont. Of je het nu door hebt of niet. Leuk vindt of niet leuk vindt, alles klopt uiteindelijk in het verhaal van je leven. En vooral de mensen en situaties die iets bij je losmaken. Die een gevoel oproepen.
De meest belangrijke thema’s in het leven lijken zich af te spelen in de subtielere lagen van onze gevoelswereld. Die lagen die we vaak wegdrukken omdat ze ongemakkelijk zijn om aan te kijken. Vaak omdat er nog pijn en een oud verhaal zit wat nog ontrafelt moet worden. Daar zitten ook vaak onze controle en angst programma’s.
De doorbraken in ons leven hebben allemaal een link met het toelaten van emoties en het openbreken van onze subtielere gevoelswereld en zintuigen.
Voor mij ligt daar de verwondering en de diepgang waar ik lang naar op zoek was geweest.
Als je op zoek bent maar antwoorden of naar verandering in wat voor situatie dan ook, zoek dan niet in je hoofd naar richting of waarheid. Daal af in je gevoelswereld en wacht hoe het zich ontvouwt. Hoe meer we dat doen, hoe meer we zullen zien dat we in een universum leven waarin niets toeval is. En waar iedere zonsondergang ons herinnert dat verwondering nooit ver weg is.
David