Toen wij met onze kinderen naar het buitenland vertrokken, wisten we ook niet wat het precies allemaal met ons en onze kinderen zou doen en wat dat voor ons leven zou betekenen. Nederland is zo’n georganiseerd en gestructureerd land dat alles eigenlijk al voor je bepaald wordt. En als je niet bewust bent dat je een keuze hebt, dan ga je vanzelf wel mee met ‘hoe het heurt’. Dat geldt natuurlijk voor alles, maar dit is mijn voorbeeld.
Wij hadden al heel lang een verlangen. En omdat onze maatschappij en cultuur nu eenmaal zeer beperkt zijn, is het helemaal niet zo gek dat je wellicht verlangens of dromen hebt die lijken in te druisen tegen de maatschappelijke norm. Het zou eerder gek zijn als je nooit het gevoel hebt dat je ergens wilt uitbreken. Soms vergeten we dat. Voor mij persoonlijk was het ook een ‘volgen’ van het spoor. In ons leven en levensverhaal klopte het. Ik denk dat dat een belangrijke graadmeter is. Het buitenland was niet nieuw voor ons en we hadden sowieso al een bepaalde kijk en beleving op het leven die toch wel afweek van de norm.
Ik ontdekte ook in het hele proces dat het volgen van je verlangens zeker geen vanzelfsprekendheid is en dat het ook niet makkelijk is. Je moet stevig in je schoenen staan. Omdat je vaak tegen een hele stroom van culturele programmaties in gaat. Maar zonder weerstand geen groei.
Dus uiteindelijk is het toch aan jezelf om je diepere verlangens en ingevingen te volgen in dit leven, spannend of niet. En je niet laten tegenhouden door de criticasters daarbuiten of in jezelf.
Durven leven
Durven leven dus en dat is ook durven risico’s nemen. En daarin jezelf en je keuzes niet afvallen als het tegen zit. Er zijn altijd tig redenen om iets niet te doen, maar de vraag blijft dan waar luister je naar… naar je hoofd of naar iets wat dieper in je en tot je spreekt? En het kan ook zijn dat je je te makkelijk laat beïnvloeden en een spoor volgt wat niet het jouwe blijkt. Waarschijnlijk ben je dan nog aan het volgen. Ook dat moet je leren onderscheiden. Heb de moed om je eigen spoor te volgen en met vallen en opstaan je weg te vinden. Dat is leven.
De gebaande paden verlaten en je angsten onder ogen komen
Als je de gebaande paden van wat je kent verlaat, dan wordt je altijd geconfronteerd met angsten. Angsten die je eerst nog niet kende, simpelweg omdat ze niet boven (hoefden te) komen. Want dat is wat veiligheid en comfort met ons doen. We creëren een maatschappij en leven waarin we alles dichttimmeren en alle gevaar buiten willen houden. Maar het is niet meer dan afdekken. De afgelopen twee jaar zagen we hoeveel angst en onveiligheid er onder de oppervlakte aanwezig is. En nog, zie China. En hoe dat haaks staat op echt Leven. Het is een perfect beeld van hoe het angstmechanisme in de mens werkt. Vrijheid aan de ene kant en daarmee leren omgaan met een mate van onzekerheid en angsten OF gevangenschap en veiligheid. Ik weet wel welke ik dan kies.
Vrijheid betekent dus ook dat je je eigen angst en innerlijke onveiligheid onder ogen moet komen.
Veel mensen deinzen dan toch terug. De tentakels van wat bekend is en vertrouwd, en vaak ook de stemmen van de omgeving of meningen van een ander, blijken opeens heel veel invloed te hebben.
Terug naar Egypte
Deze week kwamen bij mij de woorden ‘terug naar Egypte’ boven. Wie opgegroeid is met de Bijbel en het verhaal van de exodus kent, weet wat dit betekent. Na een glorieuze uittocht uit Egypte (Egypte staat in het verhaal voor gevangenschap, voor het oude denken en voor een oud leven) volgde een lange reis door de ‘woestijn’. Het is er heet en er is weinig water en eten. En op een bepaald moment werden de mensen ontevreden en zeggen ze tegen elkaar: ‘waren we nog maar in Egypte. We waren wel slaven, maar we hadden in ieder geval meer veiligheid en comfort dan hier in de woestijn waar we sterven.’ Ze gingen niet dood, maar dat dachten ze. Ze geloofden niet meer in het beloofde land.
Het beloofde land kan vele betekenissen hebben. Dat mag je ook zien als de visie die je voor je leven hebt. Voor het verlangen dat je koestert. En voor mij staat het ook voor de innerlijke bevrijdingsweg.
Het is voor mij, en ik hoop ook voor jou, een aansporing om mijn koers te blijven varen op weg naar vrijheid, ook als het even tegen zit. En dat als je door een periode gaat waarin je het even niet meer helder ziet, dat je je dan herinnert dat we allemaal vroeg of laat uit ons eigen Egypte gaan (wat het ook voor jou mag betekenen) omdat we geboren zijn om vrij te zijn.